Powrót do przeszłości czyli o robótkach sprzed lat

Zastanawiający jest fakt jak dużo drzemie w ludziach ukrytych zdolności i umiejętności.  Jakie potencjały, czasem nieodkryte i niewykorzystane kryją się w zakamarkach ludzkich ciał i dusz. Bywa, że sami siebie zaskakujemy, gdy nieoczekiwanie pod wpływem jakichś bodźców robimy rzeczy, o których wcześniej  nawet nie przypuszczaliśmy, że potrafimy je wykonać. Odwiedzając blogi te zaprzyjaźnione i te przypadkowe pomyślałam kiedyś, że to jeden wielki program „mam talent”!
Dla mnie  bodźcem motywującym do podejmowania różnych działań byli moi synowie. To dla nich nauczyłam się szyć, robić na drutach, malować.  Stałam się domowym wierszokletą i bajarzem. Zapłatą za wykonywane prace były zawsze ich uśmiechnięte buzie i wielkie, okrągłe oczy, które patrzyły z zachwytem na „mamę czarodziejkę”.  Dziś Michał jest, już dorosłym mężczyzną, Janek staje się pomału zbuntowanym nastolatkiem, ale obaj nadal mają sentyment do wszystkich rzeczy jakie wykonała dla nich mama. Muszę przyznać, że dużo więcej robiłam dla starszego syna, zapewne dlatego, że kiedy był mały w sklepach trudno było kupić ładne ubranka czy zabawki. Janek w zasadzie odziedziczył wszystko po bracie. A oto próbka moich prac sprzed lat .
Tę makatę  z klaunami  uszyłam naście lat temu dla Michała . Kiedy zasypiał podawał im rączkę, a kiedy wstawał mówił do nich cześć. Wisiała nad łóżkiem i była ozdobą  jego pokoju przez kilka lat, potem bawił się z nimi Janek. Dziś klauny śpią w kufrze i czekają, może kiedyś ucieszą jeszcze jakąś małą istotkę.

Worek uszyty do przedszkola jeszcze dla Michała, służy Jankowi do dziś i nawet mu nie przeszkadza imię brata wypisane wielkimi literami. No cóż, starszy brat to Wielki Brat, więc z dumą nosi się rzeczy od Wielkiego Brata.

A na koniec próbka wiersza, tym razem ułożonego specjalnie dla Janka.

DZIWOLĄTKA

W moim domu, w każdym kątku

mieszka jedno  Dziwolątko.

Każde inny ma charakter,

są zabawne i uparte,

są złośliwe i płaczliwe,

uśmiechnięte i strachliwe.

Bardzo małe te istoty,

w nocy robią różne psoty.

Kiedy inni idą spać,

one lubią wtedy wstać

i  gdy ja już smacznie śpię,

one wtedy bawią się.

Trąbią, klaszczą, podskakują,

po zasłonie się wdrapują.

Tańczą różne pląsy dziwne,

i są przy tym  bardzo zwinne.

Gdy zaś rankiem, promień słońca

do pokoju mego wnika,

każde małe dziwolątko

po cichutku w szparce znika.

… i ja też już dziś po cichutku znikam. Dziękuje, za „przepłynięcie” ze mną rzeki wspomnień. Pozdrawiam serdecznie.