Miejsca zaczarowane...

Zaczarowane, pomyślicie za zdumieniem patrząc na zdjęcia? Przecież to zwykłe rudery. No właśnie, a dla mnie to pełne uroku i tajemniczości zakątki, świadkowie odchodzącej przeszłości.

Bardzo lubię fotografować i często dla ukojenie skołatanych nerwów siadam na rower lub w samochód i wyruszam na poszukiwanie „miejsc z duszą”. Wystarczy trochę cierpliwości a podróżując bocznymi drogami można natknąć się stare opuszczone domy. Czasy ich świetności dawno minęły. Stoją teraz opuszczone, zapomniane i nikomu nie potrzebne. Patrzę na nie z uwagą. Oglądam z każdej strony, zaglądam do środka. Szukam zachowanych jeszcze, wśród tych swoistego rodzaju „ruin”, śladów ich ginącego piękna. Myślę o tym, że kiedyś  te domy ktoś z miłością powoływał do życia. Ludzie cieszyli się z każdej dokładanej, kolejnej deski. Z radością pierwszy raz przekraczali ich próg, a potem dbali o rodzinne gniazdo. Dziś z tego piękna  pozostały tylko niewielkie fragmenty i ja ich szukam. Mimo czasami totalnego rozkładu  udaje się znaleźć jakieś ciekawe elementy. Są one jak dusza tląca się jeszcze w gasnącym pomału życiu. Lubię utrwalić takie momenty na fotografii.

Piękne drzwi domu, a na nich jeszcze całkiem niezniszczony numer. Nadal pełnią dzielnie swoją rolę. Strzegą mieszkańców przed światem zewnętrznym. Za tymi drzwiami było wnętrze, które kiedyś tętniło życiem. 

Czasem przeszłość miesza się z teraźniejszością. Wygląda to jak niemy  chichot złośliwego losu, wskazujący zwycięzcę.

Moim ulubionym miejscem wypadów rowerowych jest stary młyn nad rzeką. Jedyny zachowany w okolicy, znajduje  się całkiem niedaleko „Zacisza”. Wyjątkowo lubię fotografować to miejsce. 

Tajemniczy, czasem wygląda wręcz upiornie.  O zmierzchu straszy pustymi oczodołami okien.  

W wyobraźni widzę jego dawnych mieszkańców uwijających się przy pracy. Szkoda, że nie ma już nikogo, kto mógłby opowiedzieć historie tego miejsca. 

Myślę czasami o tym jak dobrze by było ocalić te zakątki. Przywrócić im, jak starym meblom, ich dawny urok. Jeszcze chwila a znikną zabierając ze sobą wspomnienia. 

Może tak lepiej, skoro los wyznaczył im takie zakończenie?