Wiosenne promyki radości...

   Smutno mi było po powrocie z Białowieży. Pogoda kiepska i trochę tęskno za błogą ciszą i naturą. Natchniona klimatem  bloga "Romantycznej Duszy" zaczęłam szperać w starych książkach z mojej domowej biblioteki. Czego szukałam? Chyba tej nutki nostalgii i liryzmu jakie można w nich znaleźć. Natrafiłam na ulubioną książkę mojej babuni.

Wydane w Warszawie w 1902 roku. Jest tu jeszcze napis w języku rosyjskim informujący o tym, że książkę ocenzurowano i dopuszczono do druku.

Przeczytałam kilka wierszy, aż natknęłam się na ten, który bardzo chcę Wam zadedykować.

      Dla Was

Jak ptaszę śpiewacze wciąż piosnkę wam niosę,

         A różną bywa jej własność:

Czasami w niej słońca blask zadrga, jak jasność

         Na róży zaklęta w rosę;

Czasmi ożywczą kropelką upadnie,

         Orzeźwi serca i czoła -

Czasami jak echo urwane zawoła,

         Zazgrzyta bólem szkaradnie.

Lecz życie to ludzkie jest przędzą, splątaną

         Ze złotych i czarnych nitek -

A nie wiesz nic, jaki w swej ręce masz zwitek,

         Jaki do dłoni Ci dano.

Ostrożnie rozwijaj, lecz naprzód wiedz o tem,

         Że prząść się szara nić będzie;

Że wszędzie i zawsze, że zawsze i wszędzie

        Trudno się spotkać ze złotem -

A jeśli Ci w paśmie splątanem żywota

        Nić pożądana zabłyśnie:

Oburącz ją chwytaj, nim urwie się, pryśnie,

        Jedyna może nić złota!

    Pomyślałam sobie, oby  ta szara nić zbyt długo się nie przędła i  faktycznie szarość trwała krótko. Złote niteczki jak wiosenne promyki radości wdarły się nieoczekiwanie w moje życie.

   Wczoraj nieoficjalnie, a już dziś całkiem oficjalną drogą dowiedziałam się, że prace plastyczne dwójki moich uczniów (Oli i Michała) znalazły się w gronie sześciu najlepszych w Polsce i pojadą reprezentować nasz kraj na międzynarodowym konkursie w Paryżu.

     Dzieciaki dzięki Wam za cierpliwość i wysiłek i życzę dalszych sukcesów!

Drugi promyczek - dziś dotarło do mnie piękne lustro, które dostałam jako  nagrodę od mojejgo ulubionego czasopisma - "Werandy" za jakiś konkurs. Lustro złote jak ta złota niteczka w życiu.

Lustro duże a świat się w nim naprawdę pięknie  odbija.



    Trzeci  promyk, coraz więcej osób mnie odwiedza w moim "Zaciszu" i pozostawia po sobie ślad w postaci ciepłych komentarzy. Dzięki Kochani, że tu zaglądacie. Z wielką przyjemnością czytam Wasze wpisy i dlatego proszę o jeszcze.

   Na koniec czwarty promyczek to już ten prawdziwy słoneczny, bo pogoda w końcu typowo wiosenna. Ciepło i słonecznie, aż chce się żyć!

    Życzę wszystkim, jak najwięcej złotych niteczek szczęścia i wiosennych promyków radości.

    Pozdrawiam cieplutko.