O wielkiej kociej miłości

Czego potrzeba kotu

Kotu potrzeba niewiele:
Pogłaskać go tylko w niedzielę,
w poniedziałek, wtorek  i  w środę
leciutko podrapać go w brodę,
w czwartek, w piątek i w sobotę
pobawić się trochę z kotem
i w niedzielę – znów niewiele.

A jeśli ci się uda
pokochać go troszeczkę
i tym co mu smakuje
napełnisz mu miseczkę

i mocno postanowisz
nie oddać go nikomu
i zgodzisz się by czasem
porządził trochę w domu,

to zauważysz potem
(to zresztą przyjdzie z wiekiem),
że będąc bliżej z kotem,
jesteś bardziej człowiekiem.
Franciszek Jan Klimek

Pewnego  kwietniowego dnia urodził mi się syn, a wraz z nim na świat zawitała wielka „kocia miłość”. To niesamowite, że właśnie mnie się to przydarzyło.  Nigdy nie przepadłam  za  kotami.  W młodości byłam wielką psiarą,  ale kiedy zamieszkałam w  mieście na zwierzęta w domu zabrakło  miejsca i czasu do momentu, kiedy wszystko się zmieniło za przyczyną małego chłopca. W  wieku dwóch lat Janek zaczął wyraźnie mówić i wtedy okazało się, że najczęściej  używanym przez niego wyrazem jest rzeczownik kot we wszystkich odmianach. Po pewnym czasie do rzeczownika dołączył czasownik i wówczas wszyscy domownicy praktycznie na okrągło słyszeli wypowiadane przez Jana zadnie – Ja chcę kota! Tak to wszystko się zaczęło.

A po kilku latach Janek przeszedł do działania :

 Pierwsza rzecz – przekonać tatę, że zwierzak w domu może znaleźć swoje miejsce i  że nie przewróci naszego życia do góry nogami (ha, ha akurat). Ale udało się i tata wraził zgodę pod kilkoma warunkami. Druga sprawa zrobić testy alergiczne. Po wyniki Janek szedł z bijącym sercem. Kiedy pan doktor powiedział –„Janku możesz mieć kota.”- nastąpił wybuch niesamowitej radości. Po trzecie należało się zdecydować gdzie zakupimy nasze szczęście. Ta decyzja zajęła najwięcej czasu. Chodziliśmy na wystawy, zbieraliśmy wizytówki hodowli, odwiedzaliśmy strony internetowe. A jak się skończyło? Pewnego dnia trafiliśmy do schroniska dla zwierząt na „Paluchu” i zapadła decyzja, że weźmiemy bezdomnego kotka. Tak trafił do naszego domu Rudi.  Pierwsze dni - przerażenie, kot drapie nas, ucieka, kryje się w szafie  albo w tapczanie. Pierwsza wizyta u weterynarza - sierść Rudiego fruwa pod sufitem. Pierwsza wizyta w Zaciszu – spacery Rudiego na wolności i strach, że może się gdzieś zgubić. Kotek tym czasem najdalej wyszedł do furtki. Dziś po prawie czterech latach nie wyobrażamy sobie życia bez naszego rudego szczęścia. Myślę, że to najważniejszy członek rodziny. Lubi się pieścić, ale wyznacza granice. A w naszym domu pojawiło się w między czasie chyba 50 innych kotów, które należą do kociej kolekcji Janka. 
A oto nasz główny  bohater i jego koledzy z Jasiowej kolekcji.

Nasz Rudy  piękniś zawładnął sercami wszystkich domowników.

I tak to się czasem w życiu plecie, kiedyś co najmniej nie przepadałam za "mruczusiami' a dziś zarażona Jaśkową miłością przytulam każdego bezdomnego kota, który zabłąka się do naszego Zacisza.
 Pozdrawiam Was już majowo, życząc słoneczka, ciepła i udanego wypoczynku.