Radziejowe Zacisze

Witajcie w Nowym Roku. Dziś w Warszawie zapachniało wiosną. Piękne słoneczko, cieplutko, na skwerze  w gałęziach drzew ćwierkały ptaszki. Miałam wrażenie, że jest koniec marca, a nie początek stycznia. Było bardzo przyjemnie, ale nie chcę myśleć co będzie, kiedy nagle przyjdzie mróz i spadnie śnieg. Oj, będzie chyba trudno to zaakceptować. Ponieważ kończy się semestr w szkole i pracy papierkowej znów dużo, nie mogę poświęcić się robótkowaniu, pokażę więc coś, co powstało troszkę wcześniej. Kolejny twór z serii pudło po butach. Jakoś spodobało mi się zdobienie pudeł koronką i decu.

 Jeśli ktoś zna wcześniejsze moje posty, to wie, że bardzo cenię sobie różne pamiątki rodzinne. Niestety, nie odziedziczyłam po bliskich cennych bibelotów, ani żadnych wartościowych rzeczy. Starałam się  zachować proste sprzęty domowe, którymi posługiwali się moi przodkowie i dziś to one są rodzinnymi pamiątkami. Czasami wykorzystuję coś w dość, jak mi się wydaje, oryginalny sposób.  Kiedyś teściowie wyrzucali niepotrzebne, stare, tak zwane dubeltowe okno, które pochodziło z domu pradziadków mojego męża. Było trochę zniszczone, ale jedna połowa  całkiem dobrze się trzymała. Odcięłam to co było dobre, odczyściłam z farby i ... nie wiedziałam co z tym mogę zrobić. Trochę czasu minęło i pewnego dnia przez przypadek odkryłam jak mogę je wykorzystać. Z naszych rodzinnych podróży przywieźliśmy sobie kiedyś karykatury, wykonane przez plastyków w Rzymie. Oprawiłam je i chciałam powiesić, ale nie miałam ochoty na wiercenie trzech dziur w żelbetonie i wtedy błysk jak u pomysłowego Dobromira. Obrazki pięknie wpasowały się w ramy okienne. Tak powstała potrójna rama na rodzinne portrety.  A wygląda tak...

To tyle na dziś. Pozdrawiam wszystkich bardzo cieplutko i słonecznie. Będzie mi bardzo miło, jeśli odwiedzając moje Zacisze pozostawicie po sobie ślad w postaci komentarza. Z góry dziękuję za każde miłe słówko. Ania:)